Rozdział 8

 Nagle wszyscy usłyszyli głośny huk, natychmiast się odwrócili a na posadzce ujżeli martwego jednorożca.

- Co on tu robi? - spytał przerażony Harry.

Gryfoni podeszli do niego, nie zauważyli gdy Draco z swoimi najemnikami uciekli.

Jednorożec miał szeroko otwarte oczy, a z jego boku leciała krew.

- Nie mogę na to patrzeć. - Lavender odwróciła wzrok.

Hermiona była przerażona, łzy zbierały jej się, nienawidziła patrzeć na krzywdę osób dobrych, właściwie na osób złych też, ale nie tych , którzy na to sobie zasłużyli. Zakryła ręką oczy i zaczęła chlipać. Fred chciał do niej podejść, uspokoić ją, lecz nagle z góry Wielkiej Sali dało się usłyszeć przerażające piski i krzyki. Do sali wleciały zakapturzone postacie - śmierciożercy. Prawie wszystkie klasy od 5-7 robiły niepewne kroki, aby być jak najdalej od przerażających istot. No prawie wszystkie. Gryffindor stał najbliżej śmierciożerców. Zaczęła się zacięta walka. Uczniowie z domu Lwa rzucali przeróżne zaklęcia, które miały "spłoszyć" zakapturzone postacie. Niestety, Parvati nieźle dostała i upadła na podłogę. Wybraniec nie mógł patrzeć bezczynnie na ranną. Podszedł do niej i próbował jej pomóc.

- Harry, nic mi nie jest. Musisz iść walczyć. - mówiła zachrypłym głosem.

Śmierciożercy spostrzegli że Harry Potter nie walczy i podwoili siłę. 

*.*.*

Profesor Albus Dumbledore siedział przed swoim biurkiem. Najwyraźniej spisywał coś ważnego bo nie usłyszał gdy do pokoju wbiegł zadyszany Filch.

- W sali.. - mówił ociężale. - Śmierciożercy. - powiedział przerażająco.

Dyrektor na usłyszane słowo natychmiast sie teleportował do Wielkiej Sali.

*.*.*

Gryfoni nie mieli szans. Pozostałe domy stały jak osłupiałe i przyglądały się istnemu horrorowi. Nagle do sali wkroczył profesor Dumbledore.

Zakapturzone postacie, gdy tylko zobaczyły dyrektora Hogwartu zniknęły niczym bańka mydlana.

*.*.*

Uczniowie Domu Lwa leżeli z wycieńczenia na podłodze Wielkiej Sali. 

Stoły były poprzewracane, a wszelkie dotychczas zrobione dekoracje zniszczone.

Inni uczniowe, ocknęli się.. obudzili się jak by z transu.

- Nic wam  nie jest? - spytał przejęty dyrektor podchodząc do gryfonów.

- Nie. - rzekł ciężko Harry. - Każdy ma ewentualnie coś obite lub lekko przecięte, ale najbardziej ucierpiała Parvati. - wybraniec pokazał trzęsącą się ręką na krwawiącą dziewczynę.

- O mój boże! - krzyknął profesor Dumbledore.

Z brzucha Parvati cieknęła krew.

Do sali wbiegli nauczyciele; Snape, McGonagall, Sprout, Flitwick i cała reszta; byli przerażeni widokiem "położonych gryfonów" i zniszczonej sali. Tuż za nimi wszedł Filch .

- Panie Filch, proszę prędko zawołać pielęgniarkę Pomfrey. - spojrzała z powagą na woźnego. - Powiedz jej, że sprawa jest pilna.

I Filch pobiegł pędem do Skrzydła Szpitalnego.

Chwilę później pielęgniarka opatrzyła Parvati.

- Powinno być już dobrze, dyrektorze, ale lepiej, żeby narazie poleżała w skrzydle. - powiedziała  szeptem pani Pomfrey - Wiem, że niedługo bal, ale tak dla niej będzie lepiej. - spojrzała łagodnie na Dumbledora.

- Dobrze. - rzekł sucho. 

Chwile potem pielęgniarka poprosiła Georga i Freda, aby pomogli jej zanieść Parvati do skrzydła.

- Macie na dziś wolne. - McGonagall spojrzała na gryfonów. - Osoby które mają jakieś drobne przecięcia lub bóle proszę o pójście do pani Pomfrey.

Ociężałym krokiem skierowali się do Dorminatorium.

*.*.*

Dumbledore próbował zrozumieć całe to zamieszanie. Chodził bezczynnie po swoim pokoju. Wtem wszedł do niego Snape.

- Czy to coś ważnego? - spytał smętnie dyrektor.

- Przyczywam, że Slytherin, Hufflepuff i Ravenclaw został zaczarowany. - Snape mówił z pełną powagą, z resztą, tak jak zawsze.

- W jakim sensie? - wzrok dyrektora przeszedł na nauczyciela Obrony przed Czarną Magią.

- Śmieciożercy posłali na nich urok. - Severus uśmiechnął sie przebiegle

- Żeby Gryffindor miał sam walczyć? - Dumbledore sam nie wierzył w swoje słowa, po chwili zastanowienia rzekł. - Możliwe, że Voldemort tak chciał. - westchnął - Zaskoczyć nas niespodziewanie. - przestał chodzić po pokoju i zasiadł przy biórku. - Gdyby nie nasz woźny, Filch, było by po nich. A w szczególności Parvati. - westchnął ciężko

- Wiem. - rzekł sucho Snape.

- Dziękuje za spostrzeżenie. Być może masz racje Severusie. Masz jeszcze jakąś sprawę? 

- Czarny Pan poprosił Bellatrix Lasrange o.. - przerwał

- O co? - wzrok Dumbledora poszarzał

- O znalezienie i zamknięcie Syriusza Blacka. - powiedział krótko

- Sprawy się mają poważne. Trzeba będzie zwołać Zakon i to jeszcze przed balem. - dyrektor podszedł do dużego okna. - Bo inaczej z naszego eksperymentu współpracy nici, skoro śmierciożercy mogą zaatakować w każdej chwili. - westchnął ciężko

- A co profesor sądzi o jednorożcu? - Severus nie ustawał z pytaniami

- To była pułapka . - Albus mówił drżącym głosem

Snape skierował się do wyjścia.

- Na temat Blacka, proszę mnie regularnie informować. - dyrektor nadal patrzył "szaro" w okno. 

- Dobrze. - czarnowłosy mężczyzna odwrócił się na chwilę, po czym wyszedł z pokoju.

*.*.*

Bliźniacy zostali trochę dłużej w Skrzydle Szpitalnym, ponieważ mieli lekko pocharatane twarze. A mając na myśli lekko, mam na myśli bardzo.

Hermiona gdy tylko doszła do Pokoju Wspólnego rzuciła się na kanapę, z resztą tak jak cała reszta Gryfonów.

Ginny schodziła po schodach, gdy nagle zobaczyła wyczerpane i umęczone twarze przyjaciół, jak najprędzej chciała sie dowiedzieć co się wydarzyło.

- Co się stało? - spytała powaznym tonem. - Dekoracje były aż tak ciężkie? - zachichotała.

- Śmierciożercy zaatakowali. - powiedział zachrypłym tonem Harry.

- Co?! - Ginny na samą myśl o zakapturzonych postaciach miała ciarki. Co dopiero z  nimi  walczyć. - Nikomu sie nic nie stało? - zapytała przerażona

- Nie, mamy mini szkody. - rzekł sucho Ron. - Gdybyś zobaczyła Parvati.. - powiedział z goryczą w głosie.

- Co sie jej stało? - spytała jeszcze bardziej przerażona

- Krew.. - Hermiona była cała blada na twarzy.

Do Pokoju Wspólnego weszli bliźniacy

- Nic wam nie jest?! - zapytała przestraszona Angelina.

- Nie. - powiedzieli jednoczesnie.

- To był koszmar. - George usiadł na jednym z foteli.

- Tylko dlaczego dzisiaj, dlaczego inni nie reagowali.. po co ten jednorożec? - Harry mówił głośno swoje pytania.

- Jednorożec? - spytała Luna, która właśnie przyszła ze swojego pokoju.

- Był cały zakrwawiony. - rzekł sucho Dean.

- Ale chyba wiadomo kogo to sprawka.- Fredowi na samą myśl o Voldemorcie gotowało się w ciele.

Hermiona mimo iż była cała blada, zmęczona i przestraszona wzięła krzesło od stołu i przysiadła sie przy "magicznym oknie"

Fred próbował się zaśmiać, lecz ból mu to uszkodliwił.

Podszedł do gryfonki.

- A ty znowu przy oknie. - powiedział z boleśnym usmiechem.

- Tak. - rzekła naturalnie. - Próbuje znaleźć odpowiedź na wszystkie pytania Harrego. 

- W oknie? - Fred miał zaskoczoną mimikę twarzy.

- Tak. - szepneła cicho. - No bo czemu inni nie reagowali? - spytała tak cicho, że zapewne rudzielec tego nie słyszał. - Nawet Draco uciekł z przerażenia. 

- Tego nie wie nikt.

- Fred? - zaczęła

- Tak?

- Czemu tak jest.

- Jak? - zapytał zdziwiony.

- Że codziennie musi sie coś złego stać. - po jej policzku spłynela łza.

- Taki jest świat. - rzudzielec spojrzał na szatynkę . -Nie płacz. - rzekł zatroskanym głosem.

- Mówiłeś tak samo, gdy sie dowiedziałeś że moja babcia zmarła. - westchnęła próbując się otrząsnąć. - Nie znasz innym gadek? - próbowała się uśmiechnąć

- Wszystko będzie dobrze. - poklepał ją po ramieniu.

- wiesz że nie bedzie, a i tak to mówisz. - zaśmiała sie gorzko przez łzy.

- Gdy uwierzysz, wszystko sie stanie mozliwe. - uśmiechnął się.

- Wiesz co by mi poprawiło humor? - patrzyła smutno przez okno

- Co? 

- Taniec. - spojrzała na rudzielca.

- To chodź. - Fred wskazał wzrokiem na drzwi .

- Teraz? 

- Skoro ma cie to uszczęśliwić, to chodź. - pociągnął szatynkę za rękę.

Nikt ich nie ujrzał, kiedy wyszli z Dorminatorium.

_________________________________________

8 rozdział.

Od jutra rozdziały będą od 1-7 razy w tygodniu.

Zaczyna się szkoła, po 2 tygodniowej przerwie, a ja muszę się wziąść za naukę.

Z dedykacja dla sernika, kremówki , bobiki oraz wszystkich czytelników

Proszę komentować, to tak wiele dla mnie znaczy!!

Pozdrawiam

Jula