Rozdział 9

- Tak właściwie Fred, gdzie masz zamiar iść? -  Hermiona otrząsnęła sie po głupim pomyśle 

- No jak to gdzie? - zapytał zdzwiony. - Chciałaś tańczyć. - uśmiechnął się uroczo

- Fred, ale dokąd?

- A, to niespodzianka.

- Myślałam że to ja zaskoczyłam cię tańcem po tej walce.

- Fakt, jestem obolały, ale spełnię wyjątkowo twoją zachciankę

Hermiona zaśmiała się cicho, zaśmiała z pewną goryczą

- Wybacz, ale  muszę ci zamknąć oczy. - spojrzał z sentymentem na gryfonkę. W jej oczach skakały wesołe iskierki, miała drobne draśnięcia na twarzy, a i tak była piękna.

Wysoki rudzielec prowadził dziewczynę , gdzieś do góry po schodach.

- Otwórz oczy.

Gdy tylko wykonała dane polecenie oniemiała z wrażenia. Byli na Wieży Astronomicznej. Gwiazdy były wysoko na niebie. Świeciły jak małe drobinki pyłku wysypane na czarny koc.

- Tu.. - brak jej było słów, gdy wkońcu je pozbierała powiedziała z podziwem. - Tu jest cudownie. - zerknęła na Freda. Patrzył beztrosko przed siebie, w piękną noc. Oparty był o balustrade wieży  a jego oczy skrywały to, że o czymś zawzięcie myśli.

- O czym tak myślisz? - zapytała szatynka

- O życiu. - westchnął. - Może głównie o tym ataku i o balu .. ale tak to o życiu. - spojrzał na Hermionę. 

Przestał się wspierać o balustradę i wyprostował się. Podał Hermione rękę.

- Zatańczysz ze mną?

Dziewczyna  lekko się  zarumieniła.

- A co z muzyką? 

Fred zaklaskał dwa razy dłońmi.

Z nienacka zaczęła grać muzyka

( James Blunt - You're Beatifull )

Poruszali się powoli w rytmie muzyki,  niekiedy powodowali obroty. Stale patrzyli w swoje oczy. Nie przerywali tego kontaktu. Próbowali siebie nawzajem pocieszać i rozśmieszać. Rozmawiali . O niczym i o wszystkim.

- Jeśli mam być szczera, to świetnie tańczysz.

Uśmiechnął się pod  nosem.

- Ty też- burknął przyjaciółce

- O wiele lepiej od twojego brata i Harrego.

Rudzielec zaśmiał się, naturalnnie

- Cieszę się że sprawiam ci radość. - westchnął patrząc głęboko w jej oczy.

- Nie mogę. - upadła na ziemię. - Jestem wykończona. - westchnęła ciężko. - Przepraszam. - uśmiechnęła się przepraszająco.

- Nie ma sprawy. - usiadł koło szatynki.

- Masz zamiar tu siedzieć? - zapytała zaciekawiona

- Póki nas nie znajdą i nie wygonią. - uśmiechnął się tajemniczo

- Oni trudzą się tam trudzą po tym napadzie a my tu balujemy. - spojrzała przed siebie.

- Ale chyba jak tak źle się dzieje, to potrzebne są takie chwile. - zerknął na Hermionę.

- Masz rację. Bunia była by ze mnie dumna. - spojrzała w niebo . Na ustach dziewczyny pojawił się wyraz "Allie" i położyła rękę na sercu. 

- Byłaby. - uśmiechnął się znacząco.

- Martwię się o Harrego. - westchnęła bezlitośnie.

- Czemu? - spytał zaciekawiony

- Pewnie będzie się obarczał tym, że Parvati ucierpiała.

- Ale to nie jego wina. - Fred miał mieszane uczucia

- I tak będzie się obarczał. - wzdrygnęła ramionami. 

- Przejdzie mu, nie martw się- poklepał Hermionę po plecach.- Chodź , pokażę ci coś. - pociągnął Hermionę tak, żeby wstała.

Wyciągnął różdżkę i skierował ją w stronę nieba , powiedział po cichu jakieś zaklęcie. 

Po chwili na niebie pojawiły się przeróżne kolorowe barwy ; różowy, zielony, niebieski, żółty;

- Zorza polarna. - Hermiona zmiękła, totalnie - Fred jak ty ją wyczarowałeś? - była pełna podziwu zachowania bliźniaka

- Znaleźliśmy  to zaklęcie gdzieś to z Georgem. - uśmiechnął się pod  nosem.

Szatynka podeszła do balustrady wieży i się o nią oparła. Obserwowała jak przeróżne polarne zwierzęta biegają po magicznym niebie. 

 - To jest cudowne, a zwłaszcza ta zwierzyna - uśmiechnęła się serdecznie do rudzielca.

Lekko się zarumienił.

- To nie sa zwierzęta. - zaprzeczył. - Tutaj w Hogwarcie, to Patronusy .

Hermiona zmieszała się na tą wiadomość.

- Kto je wyczarowuje? - zapytała z ciekawością

- To magia, Miona. -westchnął

- Racja. - uśmiechnęła sie szeroko i wbiła wzrok w istne cudo na niebie.

- Możemy już iść, chce się połozyć. - spytała 

- Jasne. - i ruszyli na dół, do swojego Dorminatorium

*.*.*

Harrego dręczyło wszystko. 

Ten cały atak śmierciożerców

Zraniona Parvati

Martwy jednorożec

Brak reakcji innych domów na atak.

Narastające niebezpieczeństwo w walce z śmierciożercami.

Zaryzykowanie przez przyjaciół zdrowia a może nawet śmierci

Nie umiał znaleźć odpowiedzi na te pytania więc poszedł do profesora Dumbledora. Nie mógł tak dłużej wytrzymać.

Zapukał do jego gabinetu.

- Prosze. - powiedział spokojnie głos z pokoju

- Dzień dobry. - oczy Harrego przybrały kolor blady, prawie że szary. Czuł że jest cały blady, ciarki przebiegały go po ciele. 

- O , Harry. - Dumbledore spojrzał na wybrańca. - Usiądź, proszę. - dyrektor zawsze był miły dla Harrego, z resztą taka była jego natura.

- Nie dziękuje, postoje. - jego ręką trzęsła się w opętane.

 - Wszystko w porządku? - Albus ciągle próbował odgadnąć po co Potter przyszedł do niego.

- Nie. - rzekł głośno. - To mnie dręczy. - twarz miał jakby obolałą

- Atak? 

- Tak. Może mi pan to wyjaśnić? - spojrzał błagalnym tonem na dyrektora.

- Ale co? - Dumbledore nie wiedział co ma tłumaczyć

- Czemu zaatakował? - Teraz .. - i czemu podłożyli tego jednorożca? - Harry nie był pewny w swoich słowach , miał poczucie że wypowiada coś zakazanego.

- Nie mam pojęcia. Chciał nas najprawdopodobniej zaskoczyć. Jeszcze nad tym  myślimy. Zbierzemy Zakon i przemyślimy całą sprawę. -  Dumbledore westchnął ciężko - Ten jednorożec to była pułapka. - spojrzał na Wybrańca.

- Czy Syriusz też będzie włączony w skład zakonu? - zapytał Harry . - Dawno go nie widziałem - uśmiechnął się pod nosem na myśl o wujku.

- No właśnie , Harry jest jeszcze jedna sprawa. - dyrektor był zmuszony to powiedzieć. - Syriusza zamknęli.

- W Azkabanie?! - Potter był przestraszony na samą myśl o tym paskudnym miejscu.

- Nie. - Dumbledore chciał przekazać tę wstrząsającą wiadomość jak najczulej. - Voldemort kazał Bellatrix znaleźć go i zamknąć, nie wiemy gdzie. - westchnął ciężko. - To jest drugi powód dla którego zwołujemy Zakon. 

Harry był przerażony, szybkim krokiem wyszedł z gabinetu.

Usiadł na ławce, w korytarzu. Zaczął ciężko oddychać. Spojrzał przed siebie. Usłyszał wicie wilka

" Muszę go odnaleźć " - pomyślał pewny że zaryzykuje dla ostatniego bliskiego. Dla  chrzestnego.

Natychmiast wybiegł z Hogwartu na poszukiwania.

_______________________________

Jest 9. :) 

Wiem że krótki, ale nie miałam weny i czasu na dłuższy. 

Jutro mam nadzieję że wstawię kolejny.

Proszę komentujcie, to mnie mobilizuje dla dalszego pisania.

Pozdrawiam :3

Jula