Rozdział 11

Ruszyli w stronę Zakazanego Lasu. Kierowali się usłyszanymi krzykami  i wyciami wilka. Byli na skraju lasu gdy zauważyli trzy postacie. Schowali się za drzewami i przyjrzeli się nieznajomym. 

- O boże.. - szepnęła Hermiona. 

Te trzy niby nie znane twarze, były i to bardzo znane.

Nie tylko nim, ale i w Azkabanie.

Bellatrix Lasrange,

Lucjusz Malfoy

i..

Syriusz Black.

Przyjaciele patrzyli na siebie przerażonymi twarzami.

Następnie wbili wzrok w zamiary dwójki śmierciożerców.

- Crucios! - krzyknęła zła czarownica.

Syriusz cicho jęknął z bólu.

Usłyszeli łamaną gałąź. Zdecydowanie nie było to rzadne z nich. 

Rozejrzeli się wokół siebie.

Na ich twarzach pojawił się blady uśmiech.

Na przeciwko ich, za drzewem stał Wybraniec.

- Harry. - szepnął praktycznie sam do siebie Ron.

Przyjaciele zaczęli walkę z niewidzialnością.

Musieli przejść do Harrego, tak aby nie zauważyła ich mroczna dwójka.

Powoli ruszali obserwując każdy wymierzony wzrok Lucjusza i Bellatrix.

Udało się. Stali za drzewem obok Wybrańca.

- Psst... Harry. - szepnęła Ginny.

Odwrócił się momentalnie, trochę przerażony, tym kogo zobaczy.

- Co wy tu robicie? - na widok przyjaciół zrobił pretensjonalną minę.

- No jak to? - spytał żałośnie Fred.

- Przyszliśmy cię poszukać. - rzekła cicho Hermiona.

- Nie potrzebuję pomocy. - Harry najwyraźniej myślał nad planem, jak uratować Syriusza, a raczej - uwolnić. Z tego co się dowiedział od Dumbledora, to tych dwoje śmierciożerców miało tylko "pojmać" Blacka.

Ale w takim bądź razie po co rzucali na niego "crucios"?

I dlaczego są tu w lesie, a nie w jakiś lochach.

- Harry, sam nie dasz rady. - szepnął Ron

Wybraniec spojrzał na przyjaciół. Asz się palili do pomocy.

- Chodźcie trochę do tyłu. - szepnął pokazując ręką "wycofać się"

Gdy już znaleźli się dobre 5 metrów od śmierciożerców z Blackiem, Harry przedstawił swój pomysł.

- Plan jest taki. Trzeba sprowokować Malfoy'a i Lasrange. - tłumacząc machał bezczynnie rękoma. - Fred, George. - zwrócił się do nich. Bliźniacy spojrzeli na czarnowłosego. - Wiecie jak sprowokować. - westchnął ciężko, nie miał siły na tłumaczenie świetnego talentu bliźniaków. - podpuszczania ludzi. - Chociaż na chwile oderwą różdżki od Syriusza. - zerknął na resztę. - My tym czasem pomożemy Syriuszowi.  Jest związany więc trzeba będzie rozwiązać sznurki. Musimy też go szybko przenieść gdzieś. Najlepiej deportować. - patrzył ufnie na przyjaciół. Jego wzrok przeniósł się na bliźniaków. - W razie czego gdyby odwrócili uwagę od Freda i Georga, wiemy jak zaatakować. - oczekiwał jakiego kolwiek słowa.

- Jesteśmy z tobą Harry.  - szepnęła Luna.

- To do roboty. - powiedział po czym wszyscy ruszyli na swoje stanowiska. Na pierwszy ogień ruszyli bliźniacy. Wiedzieli jak dobrze podpuścić tę dwójkę. Fred przeniósł z swojego pokoju za pomocą magii, ich własny wynalazek - aparat z pudła. Za pomoca kilku zaklęć uwstecznili pudełko w całkiem przydatną rzecz. Stanęli przy drzewie. Śmierciożerców z Syriuszem a bliźniaków dzieliły niecałe 2 metry.

George, który trzymał w ręku "wynalazek" nadusił na guzik. Lampa błyskawiczna zaświeciła tak mocno, że niektórzy pewnie mieliby wrażenie że widzą jakąś gwiazdę lub Słońce z bliska.

- Co to? - syknęła Bellatrix. Odwróciła się. Jej wzrok zapłonął ogniem, nienawiścią.

- Ciekawe ile nam dadzą za zdjęcia Bellatrix i Seniora Malfoy'a znęcającego się nad Blackiem. - Fred spojrzał na brata. Obaj się roześmiali.

- Avada Kedavra! - krzyknęła Lasrange.

Bliźniacy uchylili się przed strzałem za drzewem, które runęło nad ziemię.

- Lecimy do Proroka Codziennego ! - krzyknął Fred, i razem z Georgem pobiegli w stronę Hogwartu, a raczej w stronę otwartej przestrzeni.

Bellatrix zapłonęła złością i ruszyła w pogoni za bliźniakami.

Bellatrix zapłonęła nienawiścią

Przy Syriuszu nadal był czujny Lucjusz.

- Te smarkacze ci pomagają? - Malfoy parsknął śmiechem.

Harry przyglądał się całej wymyślanej akcji.

- Nie uda się! - szepnął załamany. - Lucjusz jest przy nim!

Neville wziął do ręki dosyć spory kamień i podszedł do drzewa który był najbliższy Malfoy'a i Syriusza.

- A masz! - krzyknął i rzucił kamieniem w głowę Lucjusza.

Ten upadł na ziemię.

- Livito! - wypowiedział zaklęcie, a sznur którym był "owinięty" Black natychmiast się rozwiązął. 

- Dziękuje. - szepnął chrzestny wybrańca.

Luna, Ron, Harry i Hermiona weszli na skraj lasu, w którym się wydarzyła cała akcja. 

Harry rzucił się w ramiona wujka.

- Tak się ciesze że cię widze, Harry. - Black uśmiechnął sie serdecznie do chrześniaka.

Niespodziewanie Lucjusz podniósł się na równe nogi.

- Drętwota! - krzyknął Malfoy.

Harry pamiętał tylko jak upada.. i nic nie może zrobić.

*.*.*

Rano obudził się w Skrzydle Szpitalnym.

Nad nim stał Ron i Hermiona. 

Koło niego siedział Syriusz a naprzeciwko niego stała Parvati z Ginny.

- Co się stało? - spytał próbując usiąść na łóżku.

- Malfoy użył Drętwoty.- powiedziała mętnie Hermiona.

- To to pamiętam. - zapatrzył się w sufit. - Ale co było dalej. - spojrzał na przyjaciół i wuja.

- Zdrętwiałeś i nie rozumiem w jaki sposób upadłeś. - zaczął Syriusz.- Potem zaczęliśmy ostro walczyć na zaklęcia, przybiegł Fred z Georgem i rozwścieczona Bellatrix.  A ty nadal leżałeś. - westchnął ciężko. - Kazałem Lunie sprawdzić czy oddychasz a następnie deportować cię do zamku. - spojrzał na chrześniaka.

- Innym nic nie jest? - zapytał Wybraniec.

- Nie. - powiedział sucho Ron.

- Co się potem wydarzyło? - był ciekawy wszystkiego.

- Śmierciożercy przerwali walkę i znikli. Tak poprostu. - rzekła Hermiona. - Zostawili po sobie tylko to. - podała wybrańcowi mały szmaragdowy kamyk.

Gdy wziął go do ręki krzyknął z bólu.

- Ałaj! To parzy! - upuścił kamień na podłogę.

Syriusz go podniósł i wziął do ręki.

- Harry, on jest zimny. - wujek zaniepokoił się.

Wybraniec w końcu zauważył Parvati.

- Jak się czujesz? - spytał

- Już jest dobrze. - uśmiechnęła sie serdecznie. 

Do łóżka Harrego podeszła pani Pomfey. 

- No już zmykać! - krzyknęła do gryfonów.

Nie stawiając oporu , odeszli.

Pielęgniarka uszykowała leki i położyła je na stole. Uśmiechnęła się serdecznie do Syriusza. 

Harry ciężko westchnął. 

___________________________

Jest 11. <3

Dziękuje czytelnikom.

Przepraszam za błędy i przepraszam że jest krótki.

Według mnie to jedna papka która się nie trzyma, ale sami oceńcie.

Proszę o komentowanie, to wiele dla mnie znaczy.

Pozdrawiam

Jula