Rozdział 19

Gdy dobiegła do Dorminatorium, zobaczyła Freda rozglądającego się na wszystkie strony.

- O, tu jesteś. - rzekł sucho. - Gdzie byłaś?

Ignorując jego pytanie spytała, jakby się jej gdzieś spieszyło:

- Podaj choć jeden argument dlaczego mam ci wybaczyć.

- Bo jestem nieziemsko przystojny. - uśmiechnął się pod nosem.

Hermiona cicho zachichotała. Spoważniała.

- Ale tak na serio.

- Bo mi na tobie zależy, bo nie chcę cię stracić, bo jesteś wyjątkową przyjaciółką. - wyliczał na palcach masę argumentów.

Hermiona była pod wrażeniem, patrzyła na rudzielca jak zaczarowana.

Rzuciła mu się na szyję i zaczęła go tulić. 

Fred mimo iż był zdziwiony, odwzajemnił uścisk.

Stali tak wtuleni w siebie dobre 15 minut.

- Czemu postanowiłaś mi wybaczyć? - spojrzał jej prosto w oczy.

- Dowiesz się, jak będziemy w Motylarni. - uśmiechnęła się przyjaźnię.

Przysunął ją do siebie i objął ramieniem. Pocałował w głowę.

- Już nigdy cię nie skrzywdzę, obiecuję. - gładził jej włosy.

Hermiona czuła się tak swobodnie, tak magicznie.

Jego tors był umięśniony.

Jego ręce były duże, otaczały ją.

Pomyślała że mogła by zostać w tych ramionach na zawsze.

Ktoś kogo jeszcze kilka godzin temu nienawidziła, teraz ją obejmował.

Nie stawiała oporu, bo potrzebowała go.

TU I TERAZ.

Do pokoju wparowali ich przyjaciele, skończyli już lekcje.

- Miona, widzę że już się dobrze czujesz. - Ron uśmiechnął się szeroko, patrząc na parę, która wywolniła się z uścisku.

Hermiona się lekko zarumieniła.

Do pokoju, jako ostatni weszli Harry z Ginny.. trzymający się za rękę?!

Szatynka zrobiła udawaną mega zdzwioną minę, na co rudowłosa zmierzyła ją wzrokiem.

- Idziecie na mecz Quddicha? - spytał Harry.

- Pew.... - zaczęła Hermiona, lecz przerwał jej Fred:

- My dołączymy potem. - mrugnął do szatynki.

- Ja idę. - machnął ręką Ron. - Dean, Seamus, Luna idziecie? - spojrzał  po przyjaciół.

- Tak. - odpowiedzieli chórkiem.

Z nimi również poszły Parvati i Lavender.

Fred i Hermiona zostali sami w Pokoju Wspólnym.

- Złap mnie za rękę. - powiedział Rudzielec.

PUFF!

I już ich nie było

^^*^^

Znaleźli się w ich ulubionym miejscu - Motylarni

Usiedli na ławce.

- Chyba użyję zaklęcia powiększającego, aby powiększyć staw. - spojrzała na bajorko.

- Po co? - spytała Hermiona

- Żeby móc naprzykład ciebie wepchnąć do wody, żebyś nie walnęła o dno. - uśmiechnął się pod  nosem.

Dziewczyna spiorunowała go wzrokiem.

- A więc. - potarł rękoma. - Czemu mi wybaczyłaś? 

Hermiona uśmiechnęła się, i sięgnęła pod notes, którym pospieszne  rzuciła pod ławkę, biegnąc do rudzielca.

- Dzięki temu. - westchnęła, otrzepując notatnik z licznych pyłków i zabrudzeń. - Wiem  że nie powinnam tego czytać.. i że nie powinnam tu przychodzić.. ale ... - próbowała dobrać słowa

- Ale coś cię skusiło. - Fred uważnie patrzył na szatynkę.

- Dokładnie. - przytaknęła twierdząco głową. - Przepraszam. - spojrzała na niego błagalnie.

- No dobra. - spojrzał w ziemię. - Ile stron przeczytałaś?

- Trzy pierwsze.. bardzo słodkie. - uśmiechnęła się pod nosem.

Fred się zarumienił.

- Chwila.. trzy ostatnie strony.. - pokręcił głową

- Jak to? - zdziwiła się

- Piszę od tyłu i do góry nogami. - uśmiechnął się figlarnie.

Siedzieli chwile w milczeniu, przyglądając się pokojowi.

Notes leżał pomiędzy nimi, na ławce.

Fred wziął go do ręki i wręczył Hermionie.

- Widziałam go już, Freddie. - uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Daje ci go. - odwzajemnił uśmiech. - Prowadzę go od początku powstania Motylarni i odkrycia tego pokoju, obok. - westchnął, aby zrobić przerwę.- Przeczytaj go. - spojrzał jej w głęboko w oczy.  - A dowiesz się kim jestem.

Hermiona skinęła głową i dotknęła go palcem.

- Berek! - krzyknęła i zaczęła uciekać

- Ej, a co z meczem? - wstał i zaczął wolno biec.

- Olejmy to ! - zaśmiała się biegając po pomieszczeniu

Fred zaczął za nią biec.

Gdy ją dogonił dotknął jej pleców i sam zaczął uciekać.

Zaczęła się wielka gonitwa.

Hermiona była już blisko Freda, gdy ten przyśpieszył.

Postanowiła się na niego rzucić

BUM!

Leżała na Fredzie śmiejąc się w niebogłosy.

- Auć. - jęknął - Co w tym zabawnego? - spytał pół żartem pół serio.

- Wszystko. - nie mogła pochamować śmiechu.

- Dobrze że wróciłaś. - uśmiechnął się przyjaźnie.

Szatynka wstała z trawy.

- A teraz, za pokutę, pomóż mi wstać. - wyciągnął do niej rękę.

Byli tuż obok stawu.

Hermiona pociągnęła go, tak że wstał.

Był odwrócony tyłem do stawu.

Szatynka go popchnęła, a on z przerażoną miną wpadł do bajorka.

Było ono strasznie płytkie, więc wstał.

Woda mu sięgała blisko do pasa.

Był cały mokry.

Spiorunował szatynkę wzrokiem.

Nagle wpadł mu do głowy świetny plan.

- Ałaj! - krzyknął - Ale boli! - zanurzał się w wodzie.

- Fred?! - przeraziła się Hermiona - FRED?! 

Nie odpowiadał.

Weszła, a raczej wskoczyła do wody.

Wynurzyła Freda, który zaczął się panicznie głośno śmiać.

- Osz ty! - zaczęła go topić, a on ciągle musiał nabierać powietrza.

I tak im dzień mijał na wygłupach i przeróżnych zabawach w Motylarni..

Byli coraz bliżej..

A tak się składa, że jutro wielkie święto.. 

Walentynki.

______________________________

Macie <3

Jutro specjalny, walentynkowy rozdział <3

Niezbyt mi się ten podoba.. ale okey.

Dziękuje za te ponad 1000 wyświetleń.

Komentujcie, proszę, to wiele dla mnie znaczy :3

Od dziś jestem 

Księżna Marry

Pozdrawiam

(Jula)