Rozdział 23

Opuścili pokój trzymając się za rękę.

- Nic ci nie jest? -  spytał Fred

Hermiona kurczowo łapała się nadgarstków.

- Nie .. tylko trochę nadgarstki mi ścierpły. – uśmiechnęła się delikatnie.

- Przepraszam, zrobiłem aferę z niczego. – westchnął. – Bo w końcu z Georgem od razu byśmy poszli do tego lasu.. a to takie przyzwyczajenie..

- Może spędzilibyście jutro czas razem? – popatrzyła mu w oczy.

- Ale..

- Nie ma ale. – przerwała mu. – Fred, jesteście braćmi.. a ja sobie sama dam

 radę.

- Chciałem z tobą spędzić trochę czasu.. – zrobił minę smutnego szczeniaczka.

Szatynka się zaśmiała.

- Ja się nigdzie nie wybieram. Mamy do dyspozycji jeszcze dużo czasu.

- No dobra.. – powiedział jak obrażony przedszkolak.

-  Chłopaku, wyluzuj. – cmoknęła go w policzek.

Szli ociężałym krokiem w stronę Dorminatorium.

- Hermiona..?  - zaczął

- Tak?

Nagle spadła na nich surówka.

Hermiona przymrużyła oczy i wytarła z nich sos.

Rudzielec i szatynka stali w osłupieniu.

- O ! Tam – na korytarzu pojawiła się pani Holewicz wraz z jakimś starszym panem, najprawdopodobniej ze speców od wodociągów. – Proszę naprawić tę rurę. Ciągle wylatują z niej surówki ze starych obiadów.

Hermiona powstrzymała wymioty.

- O! Nasz Fred. – nauczycielka dopiero teraz zauważyła chłopaka który uśmiechnął się ironicznie i skinął głową. – Czemu cię nie było dziś na zajęciach? – zrobiła niespokojną minę. Spec od rur właśnie wchodził na drabinę z kilkoma narzędziami.

- Na jakich zajęciach?  - zdziwiła się Hermiona

Fred złapał się za głowę

- Fredzie Weasley czemu cię nie było dziś na chórze? – powtórzyła pani Holewicz

- Chórze? – Hermiona się uśmiechnęła, a potem cicho zachichotała.

- Pewne komplikacje. – spiorunował szatynkę wzrokiem.

- Poradzisz sobie Piviusie? – spojrzała na „speca od wodociągów”

- Tak – mruknął, można wyczytać że był zanudzony swoją pracą.

- Mój drogi. – skierowała się do Freda. – Żebyś mi jutro o próbie nie zapomniał. – machnęła mu wskazującym palcem przed nosem i odeszła triumfującym krokiem

Fred ruszył gorączkowo przed siebie, Hermiona przyspieszyła kroku, żeby za nim nadążyć.

- Chór? Serio? – uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Nikt nie miał o tym wiedzieć.. – nie patrzył na nią.

- To nie żaden wstyd. Nie wiedziałam że masz talent.

Przystanął.

- Bo nie mam. – mruknął

- Jak to? – zdziwiła się mając nadal uśmiech na twarzy

- Pamiętasz kiedy się pierwszy raz pokłóciliśmy? – szatynka przytaknęła – Wtedy, kiedy upiłem się z Georgem i Lee jak wracaliśmy do Dorminatorium zacząłem piać na cały głos. – szatynka zachichotała. – Na nieszczęście pani Holewicz to słyszała.

Hermiona nie mogła ze śmiechu. Otarła łzę rozbawienia i poklepała rudzielca po ramieniu.

Gdy się trochę uspokoiła zapytała:

- Co chciałeś wiedzieć, przed tą surówką. – dotknęła głowy, w celu sprawdzenia czy ma nadal ją na głowie. – niestety papka nadal była osadzona na włosach.

Fred się lekko zarumienił.

- Możemy to dokończyć Motylarni, po kolacji? – potarł rękoma

- Nie jestem pewna czy chce tam wracać..  – jej wzrok zbłądził

- Nie wyczaruje już polany, obiecuje.

- No dobra.. – uległa.

Fred pocałował ją w policzek i nadal dążyli do Dorminatorium.

Gdy się w nim znaleźli widok jaki napotkali zbił ich z wszelkich zamyśleń:

~ Ron+Luna

~ Ginny+Harry

~ Chris+Lavender

~ Dean+Parvati

~ George+Angelina

No może ta ostatnia para ich nie zdziwiła ale.. Ron i Luna?! Dean i Parvati..

Widać, że wszyscy nieźle świętują dzień zakochanych.

Hermiona dosiadła się do towarzystwa, a Fred pociągnął brata na bok.

- Jak mam się jej spytać o chodzenie? – Fred pokazał na szatynkę

George poruszał brwiami i pociągnął brata do pokoju.

Hermiona usiadła przed oknem i zaczęła rozmyślać o tym czy kocha Freda czy nie.

„ Biorąc pod uwagę zbieg dzisiejszych okoliczności..” – jej myśli były niczym czytana encyklopedia, albo słowa kogoś znanego.

Nie wiedziała co ma myśleć o tych pocałunkach..  bo w końcu coś ich dziś na dobre połączyło.

Z resztą nie są razem.. i nie wiadomo co będzie dalej..

Być może dzień dzisiejszy pójdzie w zapomnienie.

Gdy tak myślała, zakomotał dzwon na kolację.

Niechętnie wstała od okna i ruszyła do Wielkiej Sali.

^^*^^

Po pysznej i sytej kolacji, Hermiona poszła do pokoju przeczesać włosy i pomalować usta błyszczykiem.

- Gdzie ty się tak lansujesz? – zażartowała Ginny.

- Umówiłam się z Fredem.

- U.. – rudowłosa rozpromieniła się. – Pamiętaj, jak cię skrzywdzi jego życie zamieni się w  pasmo dziwnych i niepokojących przeżyć. – uśmiechnęła się szeroko.

Szatynka zaśmiała się.

- Nic z tego  nie będzie.. – usiadła na chwilę na łóżku.

- Skąd możesz wiedzieć na co trafisz, Mionka? – westchnęła Ginny. – Myślałaś kiedyś o mnie i o Harrym? Bo ja nie. Nigdy typa nie lubiłam. – przerwała aby dobrać słowa. – A teraz? Życie bez niego niemiłe. – odgarnęła kosmyk włosów za ucho. – Wiem że coś do niego czujesz, nie trać nadzei że nic z tego nie będzie. – uśmiechnęła się przyjacielsko. – No dalej, idź! – pociągnęła przyjaciółkę w stronę drzwi.

Szatynka wzebrała powietrze i je wypuściła i tak kilka razy.

W reszcie gdy była w pełni sił, ruszyła.

W połowie drogi postanowiła się teleportować.

^^*^^

Fred chciał, aby wszystko wyglądało idealnie.

Założył koszulę, uszykował bukiet białych róż, ustawił księżyc – tak , niesamowite! Grzebał w gnieździe szerszeni dla gryfonki, na którą nigdy nie zwracał uwagi.

Trawa była obsypana płatkami róż, a na stawie wyczarował kilka białych lilii.

Motyle wesoło latały, na ich skrzydłach były serduszka.

A propo bajorka; rozbudował go : był źródłem do którego wpływała rzeka.

Załatwił małą łódkę, w której uszykował truskawki w czekoladzie i owocowe shake’i .

Miała to być mała podróż po dolinie rzeki o pełni księżyca.

W pomieszczeniu pojawiła się Hermiona.

Otworzyła szeroko usta i je zakryła ręką.

Nie powiedziała nawet słowa.

- Brak mi.. – nie potrafiła skleić zdań. - .. to e.. fantastyczne.. nie nie potrafie tego … opisać. – bacznie przyglądała się wszystkim elementom.

- Starałem się. – rudzielec uśmiechnął się.

- Widać. – odwzajemniła uśmiech. – Tak właściwie po co mnie tu zaprosiłeś? Wyjaśnisz mi to? – podeszła bliżej Freda.

- Dzisiaj są Walentynki. Ale wszystko w drodze.

- W drodze do.. ? – zdziwiła się.

Fred wskazał na rzekę

- Rety..

Złapał ją za rękę i pomógł wejść do łódki.

Po chwili sam do niej wszedł.

Zaczęli wolno płynąć.

-  Nie będę się pytała kto steruje łódką, bo zapewne odpowiesz że to magia. – uśmiechnęła się

- Racja. – skinął głową. – Byłbym zapomniał. – sięgnął po różdżkę i skierował ją ku niebu, na którym ukazało się tysiące gwiazd.. i tych zwykłych i spadających.

- Nikt nigdy  nie zrobił czegoś takiego dla mnie.

- Drobiazg. – machnął ręką sięgając po truskawkę. – Częstuj się.

- Drobiazg?! – wzięła owoc.

- Hermiona.. – zaczął się denerwować.

- Tak? – w blasku księżyca wyglądała cudownie.. nie dało się tego opisać.. była niczym kwiat na pustyni.. niczym gwiazda na czarnym niebie… Jej oczy błyszczały, skakały w nich wesołe ogniki.

Jej włosy były niczym fale.. niczym rzeka..

Wstał na łódce, która zaczęła się chiwać.

- Fred! – krzyknęła szatynka. – Oszalałeś?! – trzymała się kurczowo siedzenia.

- Spokojnie, magia.

- Sam jesteś magia. – spiorunowała go wzrokiem

Fred westchnął

- Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,

Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;

Jednakże gdy cię długo nie oglądam,

Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam..

---

( w oczach szatynki pojawiły się łzy )..

---

I tęskniąc sobie zadaje pytanie:

Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?

Gdy z oczu znikniesz, nie mogąc ni razu

W myśli twojego odnowić obrazu;

Jednakże nieraz czuję mimo chęci,

Że on jest zawsze blisko mej pamięci.

I znów sobie powtarzam pytanie:

Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?

(…)

Usiadł  z powrotem w łodzi.

Hermiona otarła palcem spływającą łzę.

- Ty płaczesz? – spytał troskliwie Fred.

- Nie, nie. – zaprzeczyła.

Fred wesoło się uśmiechnął

- Wiesz co stwierdziłem? – spojrzał  głęboko w jej oczy.

- Co? – sięgnęła po kolejną truskawkę.

- Że to jest kochanie. – zerknął na księżyc.

Hermionie cały czas napływały łzy do oczu.

Jeszcze nikt nigdy jej nie cytował.

Nikt.

A żyje 15 lat..

Wyciągnął do niej rękę.

Uchwyciła ją.

- Hermiono Granger. – spojrzał jej głęboko w oczy. – Czy chciałabyś zostać moją dziewczyną?

Szatynka na dobre się rozpłakała.

- Tak. – pokiwała twierdząco głową.

Fred się do niej przybliżył i ją pocałował.

Włożył ręce w jej włosy.

Gdy się od siebie odkleili spojrzeli sobie w oczy.

I oboje pomyśleli, że mogli by tu zostać na zawsze.

 _______________________________________________________

Macie <3

Nie jestem aż za zadowolona, ale to wy oceńcie :)

Z dedykacją dla niecierpliwej i kochanej czytelniczki Clar i również wszystkich innych wspaniałych czytelników <3

Proszę komentujcie, bo będę smutna :(

Pozdrawiam

(Jula) Księżna Marry