Rozdział 29 X.X

Znaleźli się w "Zakazanym Lesie"

Ujrzeli Freda.. strzelającego do jednorożca.

Dokładnie tego samego, który był w ciemnej części Motylarnii.

Dokładnie ten sam, który wybuchnął, a potem powstał z drobinek.

Hermionie napłynęły łzy do oczu

- Co ty robisz?! – krzyknęła do niego.

Odwrócił się.

Jego oczy były czarne.

Coś było nie tak.

Pod jego koszulką lśnił jakiś  naszyjnik.

Hermiona podeszła do niego i zerwała z jego szyi medalik.

Cisnęła go na ziemię.

Fred kręcił się aż w końcu upadł.

Oczy miał zamglone, szare, bezbarwne.

- Co to było? – zdziwił się George.

- Pamiętasz jak porwał mnie Draco? Dokładnie w tym samym lesie? Żądał ode mnie jakiegoś medalionu jego ojca.. – spojrzała na naszyjnik. – Może  to był ten. To na pewno ma związek z Sam-Wiesz-Kim. Fred mógł zginąć.. dlatego wtedy był taki i dlatego.. – chciała powiedzieć o ciemnej sferze, ale zamilczała. – Weźmy go do zamku. Trzeba całą sytuację przedstawić Harremu i Ronowi.

- A co z moim bratem?

- Musimy się teleportować do Dorminatorium. Nie możemy tego powiedzieć dyrektorowi póki nie mamy ustalonej wersji. – podeszła do swojego byłego. Wydawał się być martwy. To przeraziło szatynkę.

- A co jeśli coś mu jest? – George coraz bardziej panikował.

- Zawsze tak robiliśmy, cokolwiek się działo. Najpierw nasza własna wersja i zrozumienie tego wszystkiego. – zaczęła się niecierpliwić.

Przypomniało jej się o jednorożcu.

Spojrzała na niego.

Wzrok magicznej istoty był jakby zamrożony. Z jego boku ciekła krew.

- Co on zrobił.. – szepnęła

Rzuciła jakieś zaklęcie.

- Co ty robisz? – zdziwił się George.

Hermiona nadal trudziła się z prawidłowym działaniem zaklęcia.

- Nie pozwolę temu jednorożcowi umrzeć.

Najwidoczniej magia podziałała.

Jednorożec wstał.

Spojrzał po Hermionę i Georga.

Nie wiadomo czy tak się przestraszył czy po prostu szybko odbiegł.

- Dobra bierzemy go. – złapała za ramię Freda. Coś sobie przypomniała. Puściła rękę rudzielca i schyliła się po medalion. Był cały czarny. Z „amuletu” usłyszała bijące krzyki.

Przeraziła się.

Zlapała Freda za ramię, a Georga za rękę.

Poczuła bijące ciepło od jego ręki.

To ją w jakiś sposób wzmocniło.

Deportowali się do Zamku, a wilki głośno zawyły.

^^*^^

Gdy znaleźli się w Dorminatorium, Hermiona z trudem trzymała Freda.

- Ale on ciężki! – jęknęła

- A  jaki wysoki. – dodał George.

Byli w pokoju wspólnym.

Gryfoni spoglądali na nich.

- Harry, Ron.. w tej chwili do Freda i Georga pokoju. – zarządziła szatynka.

Chłopacy w osłupieniu ruszyli po schodach, za bliźniakami i Hermioną.

W POKOJU

- Boże co on zrobił? – Ron wskazał na nadal nieprzytomnego Freda

- Długa historia. – westchnął George.

- Ale i tak musimy wam wszystko powiedzieć. To podejrzane a z resztą myślę że to jest powiązane z Sami-Wiecie-Kim.  – szatynka zrobiła mordercze spojrzenie.

- No to nawijaj. – rzekł Harry.

Hermiona zaczęła opowiadać od początku.

Musiała wspomnieć o ciemnej sferze, choć dodała że małe jest prawdopodobieństwo bliskości tych zbiegów okoliczności.

Powiedziała również o medalionie, o którym mówił Draco.

Na końcu George opowiedział o strzelaniu do jednorożca i ostatecznym zerwaniu naszyjnika.

- Podejrzane.. Naprawdę myślisz że to ten naszyjnik? – zapytał Ron.

- Są liczne szanse.. no bo ta ciemność.. zło.. agresja.. przemoc.. – Hermiona mówiła nadąsanie.

- Trzeba będzie się nad tym głęboko zastanowić. – rzekł Harry. – Są jakieś szanse że to ten medalion… ale ta Motylarnia? Ciemna sfera? W gruncie rzeczy wszystko do siebie pasuje.. tylko ten naszyjnik.. jakie może mieć właściwości… - Wybraniec głośno myślał.

- Sprawdzę dzisiaj w Biblotece, może coś znajdę. – rzekła Hermiona.

- Może Jonathanek będzie coś wiedział.  – powiedział sarkastycznie George.

- Ty też masz zamiar zachowywać się jak niedorozwinięte dziecko? – szatynka zmierzyła go wzrokiem.

To był dopiero pocisk.

-  Ale ma zamglone oczy. – zwrócił na to uwagę Ron.

- Ej, budzi się! – krzyknął George.

Rzeczywiście Fred zaczął się podnosić.

- Ale ciemno.. – rzekł zaspale Freddie.

- Jakie ciemno, bracie? – zdziwił się George. – Przecież firany są odsłonięte. Jest jeszcze dzień? – jakby zapytał

- Dobra, to nie są żarty  nic nie widzę. – rudzielec zaczął panikować.

Wstał z łóżka na którym leżał.

Wyciągnął ręce jakby lunatykował

Przewrócił się o walizkę, która leżała na podłodze.

-  Chwila.. zamglone oczy.. – Hermiona głośno myślała. – A co jeśli on oślepł?! – zerwała się.

- Jaki by miał być tego powód? – skwasił się Ron.

- Ten medalion.. zapomniałam wam o czymś powiedzieć.. wtedy gdy szczelił do tego jednorożca.. jego oczy były niemal czarne.. a gdy zerwałam ten przeklęty wisior.. te oczy.. one .. wyblakły. – przeraziła się.

- Szczeliłem do jednorożca?! – przestraszył się podnoszący Fred.

George wstał i spojrzał w oczy brata.

Były.. a raczej ich nie było.

Czysta mgła.

- Ona może mieć rację. – rzekł równie przerażony George.

Do pokoju wparował Jonathan.

- Czego chcesz? – syknął George.

- Jest tu He.. – zaczął. – O jesteś. Co z naszą lekcją w bibliotece? – zapytał

Hermiona zupełnie o niej zapomniała.

- O kurczę! Zupełnie o niej  zapomniałam.  -  powiedziała głośno. - Nastąpił mały wypadek.. – szepnęła.

Jonathan podszedł do Freda. Spojrzał w jego ślepia.

- On oślepł?!

- Skoro drugi kujon tak mówi, to Miona może mieć rację. – odrzekł George

- Chwila. – w końcu przemówił Fred. – Ja oślepłem?! – krzyknął z przerażenia.

- Chwila.. Joni.. wiesz coś o medalionie Lucjusza Malfoy’a? – spytała szatynka.

- Chyba o medalionie Malfoy’ów. – poprawił ją. – Wiem tylko tyle że jest to strasznie niebezpieczny przedmiot. – przyglądał się  badawczo oczom Freda – Oraz że może spowodować nawet śmierć.

- A no  nie wiem.. może spowodować ciemność.. prowadzić do agresji… oślepić? – zapytał jakże głupi Ron.

Hermiona położyła rękę na twarzy.

„ Wydał nas” – pomyślała załamana.

Miała na myśli swojego przyjaciela który jakże treściwie zadał pytanie.

- Myślę że tak. Jak już mówiłem to bardzo złowrogi przedmiot. – westchnął. – Chwila.. Fred miał z nim styczność?

- Wiedziałem że przez pytanie jakże błyskotliwego Rona wszystko się wyda! – nadąsał się George.

- Ej moment. Nie kapuje. Co ja zrobiłem? – przemówił Fred

- Oślepłeś. – stwierdził Jonathan.

- Chwila. Kto do mnie mówi.. wyczuwam jakiś żałosny głos. – Fred nawet na ślepo potrafił żartować sobie z ludźmi.

- Ale wróci mu wzrok? – spytała z nadzieją w głosie Hermiona

- Tego nie wie nikt. – rzekł Joni.

- Miona? Ty ze mną zerwałaś czy to był też kawałek któregoś z moich koszmarów ? – zapytał Fred.

Hermiona „zamarzła”.

- Tak.  -  rzekła  sucho.

- Zerwaliście?! – zdzwili się Harry, Ron i Jonathan.

- TAK! – krzyknęła szatynka. – Nie róbmy z tego afery. – jej ton się nieco uspokoił. – Fred załóż to. – podsunęła mu do ręki okulary przeciwsłoneczne
"Ta.. okulary w zimę" - pomyślała.

Chłopak niezdarnie założył je.

- Nie zdejmuj ich! – oznajmiła – Dobra. Udajemy że się nic nie stało. A i Jonathan..  – zmierzyła go wzrokiem. – Jak  piśniesz chociaż jedno słówko jakiemuś uczniowi lub nauczycielowi to będziesz musiał sobie poszukać kogoś innego do pomocy z  Obroną przed Czarną Magią. – powiedziała groźnie.

- Dobra.. – nowy przestraszył się.

Wszyscy zaczęli wychodzić z pokoju.

- Martwisz się o mnie. – zaczął Fred.

- Nie  nie martwię! – oznajmiła Hermiona

- Martwisz się. – na ślepo dźgnął ją w  brzuch

- Fred! Przestań! – prawie krzyknęła.

- Możesz mówić co chcesz ale ja i tak wiem że się o mnie martwisz.

Hermiona była zła na siebie że pomyślała

„Jak dobrze że wrócił stary Freddie”

Nie była świadoma że mu się od kilku sekund przygląda w osłupieniu.

I dobrze że on tego też nie był świadomy.

Wróciła do rzeczywistości i zaczęła schodzić po skrzypiących schodach

- Chwila.. kto mi pomoże zejść? – zapytał przestraszony Fred.

- Nie masz chyba 2 lat żeby bać się iść samemu po schodach. – powiedziała Miona ostrzegawczo.

Fred po chwili zakapował o co chodzi.

- A . Tak. Racja. – burknął i po omacku chwycił się poręczy.

__________________

Macie!

Jestem z tego rozdziału zadowolona.

Bardzo. :)

Ale to wy powiedzcie  jak to waszymi oczami wygląda. ;p

Dziękuje za ponad dwa tysiące odwiedzin <3 :)

Pozdrawiam

(Jula) Księżna Marry

PRZECZYTAŁEŚ/AŚ? - SKOMENTUJ!