Rozdział 26

Szatynka poczuła jak się robi coraz bardziej czerwona.

- Od dzieciństwa byłeś taki mądry? - zapytała przerażona

- Nie. - uśmiechnął się szeroko. - Jakoś teraz nabrałem postępów. - pogładził książki. - To.. oni byli? 

Dziewczyna milczała.

- Czyli to oni? Niech zgadnę mówili że jestem rozpuszczonym lalusiem? Który zawsze wygrywa i wszystko dostaje?

Hermiona czuła jak zamiera. Przerósł jej oczekiwania

" Jak można być tak mądrym ?! " - jej myśli kłębiły się.

- Rzeczywiście taki byłeś? - zapytała, czekając na odpowiedź

- Czyli tak powiedzieli.

- Nie powiem tak nie powiem nie. - westchnęła. - No więc?

- Tak, byłem taki. Głupio mi przez to jak kiedyś się zachowywałem. Gdy tupnąłem nogą, dostawałem to co chciałem. I z wiekiem coraz więcej wymagałem. W końcu trochę podrosłem, i zrozumiałem że to wszystko było idiotyczne. Że nie mogę być takim człowiekiem.

- Chyba trochę za późno. - powiedziała łagodnie.

- No, niektórych straciłem z grona znajomych. Zapewne Fred i George już nigdy do niego nie dołączą.

- Gdyby nie byli tacy zawzięci.. to były by jakieś szanse. - spojrzała w podłogę. - Joni? Mogę tak do ciebie mówić? 

- Jasne. 

- Mogę ci się wygadać jak przyjacielowi?

- Po to tu jestem. - uśmiechnął się życzliwie.

- Fred jest o ciebie zazdrosny. Dlatego chciałam wiedzieć jaki jesteś. Nie zrozum mnie źle.

- O. - rzekł sucho. - To wy tak na poważnie?

Szatynka skinęła głową.

- To może lepiej się wycofam? - wstał i odszedł.

Hermiona poczuła się głupio.

Poszła za Jonathanem.

- Zaczekaj! - krzyczała.

Nie wiedzieli, że ktoś ich obserwuje.

- Ja nie chcę znowu być tym złym.. tym który wszystko dostaje. - westchnął ciężko. - Mogę się przyjaźnić z kimś innym.. jakoś sobie poradzę.

Złapała go za rękę.

- Czekaj. Wysłuchaj mnie.

Twarz obserwatora spurpurowiała.

- On mi nie ma prawa zabronić z kim mam się przyjaźnić, a z kim nie, Joni. Jesteś bardzo sympatyczny, a ja nie chcę dla jakiegoś chłopaka rezygnować z naszej znajomości.

- A co jeśli Fred z tobą zerwie? 

Hermiona o tym nie pomyślała. Ciężko westchnęła.

- To będzie jego problem. On nie może być zazdrosny. On musi rozumieć że jest dla mnie najważniejszy. On musi mi zaufać.

- Przecież wiadomo że my nie ten.. teges.. - zaczął machać rękoma. - Poza tym nawet gdybym cię pokochał nie miał bym serca was rozdzielać. Wyglądacie na szczęśliwych.

" Ale tak chwilowo nie jest " - chciała powiedzieć.

- Dziękuje. Widzisz.. nie lubię takich Gryfonów którzy sami pałętają się po szkole.. chce się zaprzyjaźnić. Bez a może z konsekwencjami.

- No to lamcia?

Ułożył palce w motyw lamy.

Szatynka podniosła zdziwione brwi, ale po chwili skonstruowała palce tak samo jak on.

- Lamcia. - zachichotała.

Zdenerwowany do czystości "podglądacz" opuścił miejsce obserwowania.

^^*^^

Jak myślicie kto był tym szczęściarzem i był przy tym niefortunnym zagraniu na temat przyjaźni pomiędzy Jonathanem a Hermioną?

No kto mógł być takim szczęściarzem?

- Oczywiście Fred Weasley.

Zdołowany opadł na kanapie w Pokoju Wspólnym Gryfonów, na której leżeli George i Lee.

- Gdzie ty byłeś? - zapytali zaciekawieni.

- Na próbie.. - mruknął

- Na jakiej próbie? - byli zdziwieni

- Pamiętacie, jak po balu wracaliśmy na chybiuł trafił do Dorminatorium?

- Tak.

- Wtedy kiedy zacząłem śpiewać tę włoską balladę.

- Tak.

- Na  nieszczęście słyszała to pani Holewicz..

- Kto to?

- Ugh. - burknął. - To zastępczyni Flitwicka.

- Czyli mój braciszek chodzi na chór? - na twarzy Georga pojawił się "wielki banan"

Fred milczał i smutno patrzył przed siebie.

- Idziemy do tego Hogsmeade? - zapytał Lee.

- Idźcie sami. - mruknął Fred.

- Ej, co jest? - zdziwił się bliźniak

- Co jest? Wkurzyłem się. Mionka zaczęła się przyjaźnić z lalusiem. Powiedziała że jeśli będe zazdrosny to mój problem, bo ja jej niczego nie zabronie.

- I... ? Przecież mówiła prawde. - rzekł Lee

- To zabolało. Jakby ten laluś był ważniejszy odemnie.

- Y... - George chwycił się za głowę. Wskazał za Freda.

Stała tam Hermiona, a za nią Jonathan.

- Podsłuchwiałeś! Znowu! I do tego wyciągasz jakieś pochopne związki. - powiedziała głośno.

Fred zamilczał.

- Zaufałam ci. - westchnęła - Nie było warto. - do Jonathana: - Chodź.

Ruszyli po schodach, po czym szatynka energicznie trzasnęła drzwiami.

- Co za idiota! - osunęła się na drzwiach.

W Pokoju Wspólnym

Fred miał twarz w rękach.

- Wiecie co.. pójde z wami do tego Hogsmeade. Piwo to nie jest dobre rozwiązanie na kłopoty.. ale może chociaż trochę przemyślę to wszystko. Mam mały mętlik. - skierował się do wyjścia.

Za nim poszli George i Lee.

- Może pójde do siebie? - spytał Jonathan

- Zostań jak chcesz, przyda mi się wsparcie.

- Ale chyba bardziej babskie. - wskazał na Ginny która siedziała na łóżku.  - Jutro o tej samej porze w biblotece? 

- Tak. - powiedziała cicho.

Odsunęła się od drzwi, tak aby Jonathan mógł przejść.

- Trzymaj się. - potrzepał jej włosy i wyszedł.

Hermiona wstała i usiadła na swoim łóżku.

- Chyba to koniec.. - powiedziała smutno.

_____________________________

Hahahaahahah *.* 

Robie z tego horror. 

Nie miejcie mi za złe, ale teraz się trochę pokłócą.

Przepraszam że taki krótki i że są być może błędy

Pozdrawiam wszystkich :)

(Jula) Księżna Marry

PS Nie wiem kiedy następny . xd