Rozdział 28 *

Hermiona nie miała możliwości wyjścia z sfery.

Jakby jakaś moc od Freda jej to uniemożliwiała.

Wyczarowała mały nożyk i przysiadła obok ławki, która miała drewniane oparcie:

" Człowiek nie potrafi żyć bez miłości, a z niej umiera. " - takie słowa wygrawerowała.

Coś ją dotknęło, od rozmowy z Ginny.

Coś ją ruszyło.

Nie mogła zerwać z Fredem, nie potrafiła.

Ich związek można było nazwać toksycznym.

Ona z Wenus: nauka i książki to jej hobby. Jest typem romantyczki, lecz stara się być twarda.

On z Marsa: największy żartowniś w szkole, książki ma odłożone na najwyższą półkę. Jest typem czarującego i błyskotliwego człowieka.

I jak tu dogodzić?

Nawet nie można powiedzieć dokładnie co ich połączyło..

Bal.. ? Walentynki.. ?

Nikt chyba nie znał odpowiedzi na to pytanie.

Nagle, jednorożec który uległ wybuchnięciu powstał z drobinek.

Wolno szedł. A potem zaczął galopować po polanie, która ukazała się oczom szatynki.

Jej czarne ubarwienie znikło, a bariera która ją oddzielała od rudzielca, zanikła.

Chłopak wstał i się wyciągnął.

Wszystko co czarne zniknęło.

- Po co to wyczarowałeś?! - powiedziała głośno.

Fred zaczął wypatrywać źródła które to niego mówiło.

To co zobaczył, zdziwiło go.

- Miona? Co ty tu robisz?

- Potrzebowałam tu przyjść.

- Nie zabronisz mi tam wejść. - wskazał na nadal niewiadomy las.

- Owszem, mogę. Tam jest niebezpiecznie. 

- Martwisz się o mnie, wow. 

- Zawsze się martwiłam, ty idioto! 

- Jonathan stracił całe towarzystwo? Czy nasza słodka Hermiona chce mieć kolejnego przyjaciela? - mówił oburzonym tonem.

Szatynka dała mu siarczysty policzek.

- Weź się zastanów, co robisz i mówisz. To koniec. Mam ciebie dosyć. - i zniknęła.

^^*^^

PIOSENKA

Znalazła się sama na jakimś korytarzu. 

Upadła na podłogę i zaczęła mocno szlochać.

Nie mogła uwierzyć w to co się stało.

Gdy usłyszała co mówi o Jonathanie, zdawał się być zły na samego siebie i zdruzgotany..

A teraz pogrywał z nią, stąpając na liniach jej nerwów i wytrzymałości.

Nie mogła uwierzyć że mu zaufała.

Nie mogła w nic uwierzyć.

Że go pocałowała, że z  nim rozmawiała.. że się z nim zaprzyjaźniła.

" Nie... " - pomyślała - " Nie żałuję tego, wspomnienia zostaną, a on człowiekiem takim jakim był takim będzie.. " - westchnęła.

Podniosła się tak, aby móc siedzieć na podłodze.

Korytarzem przechodził George.

Zauważył szatynkę.

- Co się stało? - podszedł do niej.

- Spytaj się swojego brata. - szlochała. - Wszyscy jesteście tacy sami. - parsknęła. - Jak ja mogłam dać mu tę szansę.. - powiedziała cicho.

- Co zrobił? - powiedział z powagą sytuacji.

Szatynka opowiedziała mu o wszystkim co się zdarzyło.

Nie obyło się bez niepotrzebnych łez.

- Gdzie on teraz jest? Mam ochotę mu wygarnąć. No bo jak tak można.. mówił w Hogsmeade że zrobi wszystko żeby to naprawić.. i żeby zaakceptować Jonathana.

- Od kiedy ty jesteś po mojej stronie? - zdziwiła się.

- Wszyscy gryfoni muszą się trzymać razem. Poza tym to on wyraźnie zawinił.

- Nie. To też moja wina. Bo po co tak poleciłam na tego Jonathana? 

- No właśnie. - parsknął.

Hermiona zmierzyła go wzrokiem.

- Poszedł do tego lasu.

- Pozwoliłaś mu?! - George prawie że krzyknął

- On i tak ma w nosie że się o niego martwię.

- Ale przecież ciebie Malfoy w tym lesie porwał.

- Z tym knypkiem, to on sobie poradzi.. z resztą pewnie ciągle ma problemy.. z kroczem. - mówiła z lekkim zająknięciem.

- Miona, nie oszukujmy się. To część Zakazanego Lasu. Nigdy tam nie jest bezpiecznie. Wiem że coś do niego czujesz. - nalegał George.

- To niemożliwe żeby to był Zakazany Las.

- Przestudiowałem mapę, i odkryłem jakieś przejście. Zapytałam się też Lupina.. 

- Lupina? Kiedy ty z nim rozmawiałeś? - zdziwiła się.

- Bo ja wiem.. wczoraj, przedwczoraj?

- Nic mu nie będzie. Jakoś sobie poradzi. - była zawzięta w swoim zdaniu.

- On nie jest taki dobry z magii. Co jeśli mu się coś stanie? - George zaczął panikować.

- Od kiedy ty jesteś taki troskliwy o brata? Jeszcze nie dawno podawałeś mu nieznane środki, bez konsekwencji.. a teraz się o niego boisz? - miała zmieszane uczucia. - Czy to ma sens?

- Twój naszyjnik chyba wyblakł.

Hermiona spojrzała na niego.

Czarny.

Jak grób.

Chwila.. jak grób?!

Hermiona się zerwała i pociągnęła  za sobą.

Szybko przeszli przez  Zielone Drzwi i koc na ścianie.

Cała Motylarnia była ciemna.

- George, wyczaruj światełko.. - szepnęła szatynka.

Szli po ciemku, gdy nagle usłyszeli huk pistoletu.

Hermiona zaczęła wrzeszczeć i biec.. w stronę Lasu..

A George pobiegł za nią..

____________________

Beznadzieja. -.-

XOXOX.

Jula. :3