Rozdział 21

Hermiona bawiła się kwiatami i trawą, próbując zrobić jakikolwiek wianek.

Wszelkie próby na nic.

- Co robisz? – spytał znudzony Fred.

Cały czas siedzieli pod wielkim drzewem na polanie w Motylarni.

- Próbuję. – nadal próbowała zrobić wianek.

- Co? – Fred nic nie rozumiał.

- Raczej czego.. – uśmiechnęła się tajemniczo. – Czegoś nowego. – obleciała wzrokiem rudzielca.

Chłopak odwzajemnił uśmiech i można powiedzieć że cicho parsknął śmiechem.

Dziewczyna zignorowała to, lecz coś ją ciągle nurtowało.

Odłożyła wszelkie rośliny i spojrzała na rudzielca.

- Fred? – patrzyła niepewna niczego. – Mogę ci zadać pytanie? – usadowiła się wygodnie.

- Jasne, wal śmiało. – skubał trawę.

Chwile milczała, aż w końcu to z siebie wydobyła.

- Czemu mnie pocałowałeś?

- Oł.. – westchnął . – Czasami człowiek nie potrafi odpowiedzieć na jakiejś pytanie, i właśnie ja teraz się w takiej sytuacji znajduje. – uśmiechnął się przyjacielsko.

- Nie wiedziałam że jesteś takim romantykiem.

- Żaden ze mnie romantyk. – machnął ręką.

- Kiedy w końcu przestanie padać? .. – spojrzała w niebo.

- Nie mam zielonego pojęcia.  Nie pomyślałem o tym żeby ustawić pogodę.

- To tu się da ustawić pogodę? – zdziwiła się, z resztą nie pierwszy raz.

- No pewnie że tak.

- A gdzie się to ustawia? – wstała energicznie.

- Nie byłbym taki pewny że chciałabyś włączyć słońce.

- Czemu? – rzuciła mu wyzywającą minę. – A i mam jeszcze jedno pytanie.. a raczej jestem ciekawa.

- Tak?

- Dlaczego tu jest lato, a u w Hogwarcie i na dworze zima?

- Magia, już mówiłem. – również wstał. –  A wracając do tematu.. dlaczego byś nie chciała to.. nadajnik , a raczej kontroler jest w gnieździe szerszeni na tej dużej wierzbie, koło stawu.

Hermiona szeroko otworzyła usta.

- Co za mózgowiec go tam włożył?!

- E… - Fred się zarumienił.

- Jesteś genialny. – zmierzyła go wzrokiem.

- A skąd wiesz że to ja?! – uśmiechnął się pretensjonalnie

- Znam cię , Fred.

- Ale nie na pamięć. – wymachiwał jej przed oczami wskazującym palcem.

- A więc pójdę do tego gniazda. – ruszyła w ulewę. Zatrzymała się. Wypowiedziała zaklęcie powstrzymujące  deszcz.

Na horyzoncie Motylarni pokazało się słońce.

- Naprawdę jesteś genialny. – patrzyła na niego jak na idiotę.

- Uważasz mnie za głupka?! – sprzeczał się z nią

- No może troszkę. – Fred szedł obok niej. Dźgnęła go w żebra.

- A to za co?

- Za głupka. – zaczęła biegać po polanie.

Nie widzieli tego wcześniej.

Ku ich oczom pokazał się wielki las.

- Fred co tu robi ten las?

- Nie wiem… nie wyczarowałem go.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

Mimo iż świeciło słońce usłyszeli łomot burzy.

Niebo przybrało czarne chmury, a słońce które jeszcze kilka sekund temu świeciło, schowało się za kłębami chmur.

- Co tu się dzieje? – szatynka podeszła bliżej Freda i zaczęła szukać dotykiem jego ręki.

Gdy ją znalazła, rudzielec uścisnął nią.

- Ryzukujemy? – Fred spojrzał na Hermionę.

- Ale czym? – jej wzrok był przerażony.

- Idziemy do tego lasu. – pociągnął ją.

Stawiła opór.

- Nie , Fred.

Widział jak jej ręce drżą z przerażenia, chociaż nie było się czego bać.

Jednak, to wszystko co się wydarzyło : burza, niewiadomy las , i nagła ciemność było niebywałe i takie.. mroczne.

Odwrócił ją tak, żeby stała naprzeciw niego.

Przytulił ją.

- Nie masz się czego bać. Jestem tu, Miona. – głaskał jej głowę

Odkleiła się od niego.

- Nie chce tam iść. Pójdę do gniazda i włączę słońce.

- Niestety to niemożliwe. – pokręcił głową

- Czemu? – jej oczy wyglądały jak dwa małe brązowe kamyszki które błyszczały.. ze strachu

- Podczas burzy gniazdo jest wypełnione dużą ilością szerszeni. – westchnął ciężko . – Jednak jesteśmy w świecie magii, i te owady nie rządlą, tylko plują jadem który uaktywnia się w czasie burzy. Tak więc jak tylko cię dotknie chociażby czółkami jeden szerszeń.. to możesz umrzeć w ciągu 15 minut.

Hermiona wzięła głęboki oddech. Próbowała opanować się.

- Nie możemy stąd iść? ~ naprawdę się boję. – jej ręce się trzęsły.

- Mamy szanse odkryć ten las. – powiedział optymistycznie Fred pokazując na duże skupisko drzew.

- Ja nie żartuje, to mnie naprawdę przeraziło. Poza tym ten las będzie tu i jutro .. i pojutrze.. – wyliczała dni.

- Nigdy go tu nie widziałem. Odkąd wyczarowałem polanę, a zrobiłem to rok temu, tylko ci nie chciałem póki co pokazać.. ani razu nie było tu chociaż trzech drzew blisko  siebie.

- Czemu cię to tak interesuje? – spojrzała na niego. – Może tam są wampiry.. które czekają na swoje ofiary.. albo Yeti?

- Za dużo się naooglądałaś Scooby – Doo w dzieciństwie. – stwierdził.

- Jeśli podasz mi powód dla którego chcesz tam iść.. ale sensowny. – wskazała na niego palcem – To pójdę z tobą.

- Chcę zasmakować przygody.

- To zaskakuj ją z kimś innym. – zaczęła iść w stronę wyjścia – koca na ścianie.

- Ale ja chcę iść z tobą. – rzucił się na kolana i złożył ręce jak do modlitwy. – Prooosze. – zrobił maślane oczka.

- To jest straszne. – odwróciła się do niego. – Zbyt mrocznie i zbyt tajemniczo.

- Co mam zrobić żebyś poszła ze mną?

- Kup mi słonia Trąbalskiego. -   rzekła żartem, przewracając oczami.

- Okej. – podniósł się i machnął różdżką.

Ku nim okazał się słoń z wielką trąbą.

Hermiona otworzyła szeroko oczy.

- JA TYLKO ŻARTOWAŁAM, OGŁUPIAŁEŚ?! – wybuchła gniewem

- Zdecyduj się czego tak naprawdę chcesz! – machnął różdżką i egzotyczne zwierze zniknęło.

Zdenerwowany rudzielec ruszył szybkim tempem w stronę tajemniczego lasu.

Hermiona prychnęła, odwróciła się i ruszyła przed siebie.

Po kilku krokach  odwróciła się w stronę zanikającej sylwetki Freda.

Przewróciła oczami, i nie uwierzyła w to co robi: ruszyła w stronę mrocznego lasu.

W stronę Freda.

Gdy rudzielec zniknął z pola jej widzenia, sama, na własną  odpowiedzialność, ruszyła niepewnie w głąb lasu.

„ Jeśli mi się coś stanie .. konsekwencje ponosi Fred” – powtarzała w myślach

Gdy była już mniej więcej w centrum lasu,( gdzie było ciemno, i ponuro.) , ktoś  złapał ją od tyłu i zatkał usta. Próbowała się bronić, lecz na marne.

Ugryzła mrocznego nieznajomego w rękę i wydała głośny krzyk.

^^*^^

Fred usłyszał krzyk.

Poznał że to Hermiona.

Przerażony, zaczął biec w stronę strasznego hałasu, kalecząc się przez magiczne rośliny.

Oglądał się we wszystkie strony, bał się, strasznie się o nią bał.

Bo w końcu przyszła do  jego serca.. i niewiadomo kiedy z niego odejdzie..

A przecież nie można ignorować tego, co serce każe i pragnie, prawda?

CDN

________________________________________

Macie, macie.

Nie wiem kiedy dalej co i jak.

Nie będe was torturowała bo i tak nie pozyskam tych 5 komentarzy, a nie będe was przymuszać...

Komentujcie, błagam, proszę.. to dla mnie tak wiele znaczy.. drobny i szybki gest a sprawia mi tyle radości…

Pozdrawiam

Księżna Marry (Jula)